به گزارش بیرونیت، مدیرعامل شرکت سرمایه‌گذاری توسعه معادن و فلزات با تاکید بر اینکه تعریف بهره‌وری در صنعت ایران اغلب اشتباه به‌کار می‌رود، گفت: جایگاه ایران در اقتصاد جهانی معدن و فولاد به‌روشنی مشخص نیست و نبود سیستم تصمیم‌گیری سریع و به‌روز موجب عقب‌ماندگی در این عرصه خواهد شد. او پیش‌بینی کرد که قیمت جهانی سنگ‌آهن تا سال ۲۰۲۸ از حدود ۹۷ تا ۱۰۰‌دلار فعلی به ۸۰‌دلار کاهش خواهد یافت.

اردشیر سعدمحمدی در پنل تخصصی «چشم‌انداز معدن و سنگ‌آهن؛ فرصت‌ها، تهدیدها و راهکارها» در پانزدهمین همایش و نمایشگاه صنعت فولاد و سنگ‌آهن ایران اظهار داشت: سیستم باید خروجی دقیق و به‌موقع بدهد تا جلسات آینده موثرتر برگزار شود. به گفته او، در اقتصاد جهانی امروز ۱۰۵‌واحد عمده در حال شکل‌گیری هستند و ایران باید بداند سایز و جایگاه خود در این ساختار کجاست. این شاخص‌ها باید شفاف باشد اما متاسفانه در کشور، مفهوم بهره‌وری اغلب به معنای کاهش هزینه برداشت می‌شود که تعبیر درستی نیست.

او با اشاره به وضعیت تولید و ذخایر جهانی گفت: سالانه حدود۲ میلیارد تن سنگ‌آهن در دنیا تولید می‌شود. در سال ۱۴۰۳، قیمت تمام‌ شده داخلی حدود یک‌میلیون و ۴۰۰‌هزار تومان بوده است.

مقایسه‌ها باید دقیق انجام شود؛ به عنوان مثال، اگر تولید را ۳ ‌میلیارد تن و مصرف خرد را ۸۰۰‌میلیون تن در نظر بگیریم، تفاوت بزرگی ایجاد می‌شود.

سعدمحمدی افزود: ذخایر جهانی سنگ‌آهن حدود ۱۸۰‌میلیارد تن است و لازم است تکنیک‌های رتبه‌بندی ذخایر و مصرف شناخته شود. او تاکید کرد که امروزه مدیریت اغلب بدون توجه به مهندسی اقتصاد تصمیم می‌گیرد و این موجب عقب‌ماندگی می‌شود.

او به سرمایه‌گذاری‌های مهم جهانی نیز اشاره کرد و توضیح داد که پروژه معدن Simandou در گینه، ذخیره‌ای معادل کل تولید منطقه بارا در استرالیا دارد و قرار است از سال ۲۰۲۷ با سرمایه‌گذاری چند میلیارد دلاری، سالانه ۳۵‌میلیون تن استخراج کند.

مدیرعامل ومعادن همچنین از پیش‌بینی کاهش بهای جهانی خبر داد و گفت: قیمت سنگ‌آهن که اکنون بین ۹۷ تا ۱۰۰‌دلار در هر تن نوسان دارد تا سال‌۲۰۲۸ به حدود ۸۰‌دلار خواهد رسید. این کاهش در صورت عدم توجه به ارزش زمانی سرمایه می‌تواند صنایع ایران را با مشکل جدی مواجه کند.

سعدمحمدی تاکید کرد: برای جبران عقب‌ماندگی، باید نظام تصمیم‌گیری مبتنی بر مطالعات به‌روز بین‌المللی و تحلیل لحظه‌ای فعال شود و هشدار داد که بدون چنین سیستم مدیریتی، حتی پروژه‌های بزرگ معدنی نیز با خطر تعطیلی یا کاهش ظرفیت مواجه خواهند شد.