۲. ظرفیت تولید فولاد به سقف ۵۵ میلیون تن رسیده و نباید بیش از این افزایش یابد.

۳. به‌دلیل قطعی برق و گاز، فولادسازان تنها با حداقل ظرفیت (حدود ۳۰ درصد) مشغول به تولید هستند.

۴. هزینه نیروی کار در برخی کارخانه‌های فولاد بیش از ۵ برابر نیروی مورد نیاز است.

۵. نیروگاه‌های خورشیدی برای صنعت فولاد کارایی لازم را ندارند و ایجاد این نیروگاه‌ها توسط فولادسازان بیشتر جنبه مسئولیت اجتماعی دارد.

۶. بازار داخلی برای محصولات فولادی به اشباع رسیده است.

۷. بازار صادرات به‌دلیل سیاست‌گذاری‌های داخلی و محدودیت‌های بین‌المللی قفل شده است.

۸. حاشیه سود صنعت فولاد کاهش یافته و به ۳ تا ۵ درصد رسیده است.

۹. قیمت انرژی برای صنایع فولاد بدون یارانه و بر اساس بازار جهانی و حتی بیشتر از آن است.

۱۰. حرکت دنیا به‌سمت فولاد سبز و کربن‌صفر و عقب‌ماندگی تکنولوژیکی صنعت فولاد ایران، زنگ خطری برای تولید بهره‌ور و صادرات فولاد به بازارهای جهانی است.