تغییرات مدیریتی در این مجموعه، نمایانگر نوساناتی است که هم‌راستا با تحولات سیاسی و اقتصادی کشور رخ داده و مسیر این شرکت را شکل داده است.

▫️آغاز راه با مدیریتی کوتاه‌مدت

اولین مدیرعامل چادرملو، رضاالدین قاضوی بود که از خرداد ۱۳۷۱ تا تیر ۱۳۷۲، فقط ۱۳ ماه مدیریت این شرکت را به عهده داشت. او در سال پایانی دولت اول هاشمی‌رفسنجانی هدایت چادرملو را آغاز کرد؛ دوره‌ای که شرکت در حال تثبیت جایگاه خود در بازار بود.

▫️دوران ثبات و رشد

محمدحسین حبیبیان، دومین مدیرعامل، از سال ۱۳۷۲ تا ۱۳۸۰، یعنی بیش از ۸ سال، مسئولیت را بر عهده داشت. دوران مدیریت او با انتقال قدرت از دولت هاشمی‌رفسنجانی به دولت خاتمی همزمان بود؛ زمانی که چادرملو به رشد و توسعه خود ادامه داد و جایگاه خود را تحکیم کرد.

سعید سلیمی که مدیریت را از ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ به مدت حدود سه سال بر عهده داشت، این روند را ادامه داد. این دوره مصادف بود با پایان دولت خاتمی و تغییرات اقتصادی و سیاسی کشور.

▫️دوره طولانی مدیریت نوریان

اما نقطه عطف در تاریخ مدیریتی چادرملو، دوران ۱۵ سال و ۸ ماهه محمود نوریان است. او از سال ۱۳۸۳ آغاز کرد و تا سال ۱۳۹۹ ادامه داد؛ دوره‌ای که شامل سه دولت متفاوت بود: خاتمی، احمدی‌نژاد و روحانی. این مدت طولانی مدیریتی، یکی از طولانی‌ترین دوره‌ها در تاریخ شرکت به شمار می‌آید و نشانه ثبات نسبی در رهبری شرکت بود.

▫️ناپایداری در مدیریت اخیر

به گزارش بیرونیت، پس از نوریان، تغییرات مدیریتی با سرعت بیشتری رخ داد. ناصر تقی‌زاده از ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱، سپس امیرعلی طاهرزاده از ۱۴۰۱ تا ۱۴۰۳ و اکنون فرید دهقانی از آذر ۱۴۰۳ تا به امروز، مدیران عاملی هستند که به سرعت جایگزین یکدیگر شده‌اند. این سه مدیرعامل در عرض تنها چهار سال، با میانگین مدیریتی حدود یک سال و چهار ماه، نشان‌دهنده ناپایداری در رهبری این شرکت است.

▫️آنچه این اعداد می‌گویند

آن‌گونه که بیرونیت بررسی کرده، با نگاهی کلی، درمی‌یابیم که در ۲۸ سال اول عمر چادرملو، چهار مدیرعامل با میانگین مدیریت هفت سال به فعالیت پرداخته‌اند. اما در چهار سال اخیر، سه مدیرعامل با میانگین بسیار کوتاه‌تر، یعنی حدود یک سال و چهار ماه، جایگزین یکدیگر شده‌اند؛ روندی که می‌تواند نشان از چالش‌های مدیریتی، فشارهای سیاسی یا تحولات اقتصادی باشد.

▫️چرا ثبات مدیریتی اهمیت دارد؟

چادرملو شرکتی استراتژیک در حوزه معدن و فولاد ایران است و ثبات در مدیریت آن نه تنها به حفظ روند تولید و توسعه کمک می‌کند، بلکه باعث افزایش اعتماد سهامداران و سرمایه‌گذاران می‌شود. ناپایداری در مدیریت ممکن است باعث کاهش بهره‌وری و ایجاد بی‌ثباتی در تصمیم‌گیری‌های کلان شود.