اگرچه این معاون وزیر و وزیر مربوطه سریعا عذرخواهی کردند، اما می‌توان گفت که چنین نگاهی به خبرنگاران نه‌تنها در بیان، بلکه در ذهن برخی دولتمردان دولت مسعود پزشکیان نهادینه شده است.

این افراد که اتفاقاً خود را اصلاح‌طلب و مدافع آزادی بیان می‌دانند، در عمل از بسیاری از اصولگرایان کمتر به آزادی بیان اعتقاد دارند.

نمونه‌اش احمد میدری، وزیر کار است که در جمعی محدود از خبرنگاران، برای نخستین‌بار به‌عنوان یک مقام مسئول، شمشیر را علیه رسانه‌های منتقد از رو بست و آن‌ها را «باج‌نیوز» نامید.

یا هلدینگ خلیج فارس به مدیریت محمد شریعتمداری که روابط عمومی آن نیز همین روش را در پیش گرفت و رسانه‌های منتقد را «باج‌نیوز» خواند.

نمونه دیگر، وزارت صمت است که خبرنگاران منتقد را از فهرست دعوت‌های خود حذف کرد و پس از دو دهه برگزاری مراسم روز صنعت و معدن، هیچ دعوتی از آن‌ها به عمل نیاورد.

وزیر این وزارتخانه در طول یک‌ سال گذشته حتی یک نشست خبری برگزار نکرده و آن‌قدر ناپیداست که اگر خبرنگاران او را در خیابان ببینند، شاید نشناسند.

بسیاری از دولتمردان و مدیران دولت فعلی که در دوران «بی‌دولتی» دوست و همراه خبرنگاران بودند — و اگر حادثه سقوط بالگرد رخ نمی‌داد شاید عمر سیاسی‌شان به پایان می‌رسید — اکنون که دوباره به لطف پروردگار به قدرت بازگشته‌اند، خود را ملزم به پاسخ‌گویی یا حتی احوال‌پرسی با همان دوستان رسانه‌ای نمی‌دانند.

اکثر روابط عمومی‌های دولت درهای خود را به روی رسانه‌ها بسته‌اند. نهاد اطلاع‌رسانی در بسیاری از وزارتخانه‌ها عملاً در حصر رئیس دفتر وزیر قرار دارد و پست سازمانی روابط عمومی در برخی از آن‌ها حذف شده است.

این افراد هنگامی که از قدرت کنار گذاشته می‌شوند، ریاکارانه خود را مدافع آزادی بیان معرفی می‌کنند، اما زمانی که در قدرت قرار می‌گیرند، نه‌تنها رسانه و خبرنگار را کنار می‌گذارند، بلکه حتی زحمت پاسخ‌گویی به پرسش‌های آنان را هم به خود نمی‌دهند.

روابط عمومی‌های وزارتخانه‌هایی چون بهداشت، کار، نفت، صمت، اقتصاد و بسیاری از نهادهای اقتصادی و سازمان‌های وابسته به دولت، عملاً هیچ ارزشی برای خبرنگاران قائل نیستند و نشانی از فعالیت مؤثر در آن‌ها دیده نمی‌شود.

به‌طور کلی، دولت چهاردهم فاقد سیاست ارتباطی مشخصی با رسانه‌هاست و با رسانه‌های منتقد یا غیرهمسو رابطه‌ای ندارد. گویی خود را کارشناس ارشد همه مسائل می‌دانند و جز دیدگاه خود هیچ نظر دیگری را به رسمیت نمی‌شناسند.

بنابراین می‌توان گفت نگاه وزارت بهداشت به خبرنگار یک رسانه، در واقع بازتاب نگاه اکثریت دولتمردان تیم اقتصادی دولت چهاردهم به خبرنگاران است.

شاید بتوان شهادت داد که دولتمردان اصولگرا رابطه‌ای صمیمی‌تر و محترمانه‌تر با خبرنگاران دارند و خلاف تصور رایج، افرادی قابل‌اعتماد و اهل گفت‌وگو هستند.

در مقابل، وزرا و مدیران اصلاح‌طلب و روابط عمومی‌هایشان نه‌تنها به رسانه اعتقادی ندارند، بلکه خود را از خبرنگاران دور نگه می‌دارند تا مبادا سطح بینش و نحوه تفکرشان برای عموم مردم آشکار شود.

پیشنهاد می‌شود دولت چهاردهم، به احترام رئیس دولت‌های هفتم و هشتم و وعده‌های مسعود پزشکیان، رابطه خود را با رسانه‌ها و افکار عمومی بهبود بخشد و به‌جای انگ‌زنی به خبرنگاران، به پرسش‌های آنان پاسخ دهد.