۲. ثبات قانونی حیاتی است. در سال‌های اخیر، تغییرات مکرر مقررات معدنی و طولانی بودن روند صدور مجوزها، سرمایه‌گذاران را دلسرد کرده است. با اصلاح فرآیندهای اداری، کاهش امضاهای طلایی و تعیین زمان‌بندی شفاف، می‌توان فضای پیش‌بینی‌پذیرتری برای سرمایه‌گذاری اکتشافی فراهم کرد.

۳. در بسیاری از کشورها، ریسک مالی اکتشاف با بیمه و صندوق‌های ضمانت کنترل می‌شود. در ایران اما چنین صندوق‌هایی یا کم‌تحرک‌اند یا فاقد اثر واقعی. سیاست‌گذاری در جهت ایجاد صندوق ضمانت اکتشاف کارآمد با پشتوانه دولت یا منابع صندوق توسعه ملی، می‌تواند امنیت سرمایه‌گذار را در برابر شکست‌های فنی یا نوسانات بازار افزایش دهد.

۴. فناوری، چهره اکتشاف را دگرگون کرده است. استفاده از هوش مصنوعی، داده‌کاوی و روش‌های ژئوفیزیکی پیشرفته، دقت پیش‌بینی و احتمال موفقیت را بالا می‌برد. حمایت از استارتاپ‌های زمین‌شناسی و پروژه‌های تحقیقاتی دانشگاهی بهتر است در اولویت سیاست‌های معدنی قرار گیرد.

۵. بسیاری از پروژه‌های اکتشافی در ایران به دلیل تعارض با محیط‌زیست یا مخالفت جوامع محلی متوقف می‌شوند. اگر از ابتدا مطالعات زیست‌محیطی و اجتماعی انجام شود و جوامع محلی در تصمیم‌گیری سهیم شوند، اعتماد و پایداری پروژه تضمین خواهد شد.