«بیرونیت» ۱۰ نکته‌ای را که بخش خصوصی و تشکل‌های فعالِ اقتصادی در گفت‌وگو با دولتمردان، سیاست‌گذاران و قانون‌گذاران، بهتر است رعایت کنند، استخراج کرده است.

۱. تفاوتِ تکدی‌گری و مطالبه‌گری را بدانند. هیچ‌گاه در جلسات خود با سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران، به ذکرِ مصائب و سختی‌های کار نپردازند و مانندِ ورشکسته‌ها سخن نگویند؛ به‌جای آن از توانمندی‌های خود حرف بزنند.

۲. در نشست با قانون‌گذاران و دولتمردان، همیشه ادب، ارزش‌ها و تواضع را رعایت کنند و به آنان احترام بگذارند. به دولتمردان این اعتماد را بدهند که برای رسیدن به توسعهِ کشور در کنار آنان هستند، نه در مقابل آنان.

۳. هرگز سیاست‌گذاران را تحقیر نکنند، با لحن اپوزیسیونی سخن نگویند و یاری‌گر سیاست‌گذاران، قانون‌گذاران و دولتمردان باشند تا اعتماد آنان را به خود جلب کنند.

۴. فخر نفروشند و بر سر دولت منت نگذارند. اینکه فردی چقدر سرمایه دارد، در کدام کشورها فعالیت می‌کند و دارای چه موقعیت مالی است، الزاماً برای بخش خصوصی اعتبار نمی‌آورد. آنچه مهم است نقش این بخش در توسعه اشتغال و افزایشِ تولیدِ ثروتِ کشور است.

۵. یک فعالِ بخش خصوصی یا رئیسِ تشکل هرگز نگوید: «من دیگر کاری در این مملکت نمی‌کنم و یک ریال از سرمایه‌ام را به داخل کشور نمی‌آورم.» اگر چنین تصمیمی دارد، نیازی به اعلام عمومی نیست. این‌گونه تهدیدها فقط به خود و صنف‌شان آسیب می‌زند.

۶. در جلسات با تصمیم‌گیران کشور، به دنبال ارائه راهکار باشند نه ذکر مصیبت. مستدل، مستند و با آرامش سخن بگویند و یادشان باشد در ذهن سیاست‌گذاران این تصور وجود دارد که فعالان بخش خصوصی برای منافع خود مطالبه‌گری می‌کنند؛ در عمل ثابت کنند که تأمینِ منافع آنان، تأمینِ منافع ملی را تضمین می‌کند.

۷. امانتدار باشند. اگر جلسه‌ای خصوصی و محرمانه با دولتمردان، نمایندگان مجلس یا سایر نهادها دارند، محتوای آن را در دل خود نگه دارند و در جایی بازگو نکنند.

۸. به‌جای زیاد سخن گفتن، افشاگری و به رخ کشیدنِ پیشرفتِ دیگر کشورها، با عدد، رقم و آمار دقیق در جلسه حاضر شوند و مشکلات خود را به‌صورت مکتوب و مستند با سیاست‌گذاران در میان بگذارند.

۹. پیش از بیان مسائل و مشکلات، توانمندی‌های خود یا صنف‌شان را بیان کنند. این توانمندی‌ها را حداکثر در یک برگ، به‌صورت تیتر‌وار بنویسند و سپس راهِ حل رفع مشکلات را مطرح کنند.

۱۰. فکرِ رشوه دادن، نمک‌گیر کردن و اهدای هدایای نفیس را از ذهن خود بیرون کنند. این کار نه‌تنها مشکل را حل نمی‌کند بلکه به فاسد کردن مدیران و سیاست‌گذاران کمک می‌کند.