ساخت مدرسه، ایجاد بیمارستان، بنای ورزشگاه، گل‌کاری و باغبانی در پارک شهر، کلنگ‌زنی نیروگاه، انتقال آب و تأسیس خط هوایی و خرید هواپیما. این‌‌ها تنها مواردی از ده‌ها وظیفه غیر مرتبطی‌ست که بر عهده بنگاه‌های معدنی و فلزی گذاشته شده تا توسعه تولید، افزایش سود، سرمایه‌گذاری در اکتشافات تفصیلی و تکمیل زنجیره ارزش افزوده در بایگانی شرکت‌ها قرار گیرد و اقناع جوامع بومی و محلی به اولویت اصلی آنان تبدیل شود.
اگرچه برخی اقدامات در قالب مسوولیت‌های اجتماعی قابل پذیرش است اما قرار نیست بنگاه‌های معدنی و فلزی علاوه بر وظایف اصلی خود، کم‌کاری وزارتخانه‌های دیگر را نیز بر عهده گیرند.
بنگاه‌های بزرگ معدنی و فلزی اگر به توسعه و سرمایه‌گذاری در امور تخصصی خود نپردازند و به آن بی‌توجه باشند و خود را درگیر امور دیگری که وظیفه‌ای در قبال آن ندارند، کنند چگونه قار خواهند بود نقش کلیدی‌شان را در رشد اقتصادی و تولید ناخالص داخلی ایفا کنند.
این روزها از کمتر مدیر بنگاهی عباراتی چون طرح توسعه، سرمایه‌گذاری و افزایش تولید را می‌شنویم و به‌جای آن همواره با انبوهی از خبرهای غیرمرتبطی مواجه هستیم که وظیفه اصلی این بنگاه‌ها نیست. نمونه آن قرارداد بنگاه‌های بزرگی چون گل‌گهر، گهر زمین و ملی مس با وزارت آموزش و پرورش برای ساخت صدها مدرسه است که خارج از وظایف اصلی آنهاست.
خوب است مدیران تازه منصوب شده در این بنگاه‌ها آماری ارائه دهند که برای افزایش تولید، تکمیل زنجیره ارزش افزوده و سرمایه‌گذاری‌های جدید چه کرده‌اند و چه سیاست‌های صادراتی برای حضور در بازارهای جهانی و بالا بردن رتبه کشورمان در تولید فلزات اساسی و سایر کانی‌های غیر فلزی دارند. همچنین توضیح دهند که چه برنامه‌ای را در نظر گرفته‌اند تا از بازارهای جهانی سهم بیشتری بگیرند و اقتصاد کشورهای بیشتری را وابسته به معادن و صنایع معدنی ایران کنند.
مطالب مرتبط
