۲. دلبستگی عمیق به نفر اول بودن و همه جا دیده شدن؛

۳. تربیت عمدتاً احساسی در خانواده؛

۴. ارزیابی کردنِ افراد و موضوعات بدون Fact؛

۵. لذتِ قابل توجه از بدگویی و غیبت کردن؛

۶. فقدان شکل‌گیری اعتماد به‌نفس در دورانِ دبستان؛

۷. داشتن انتظارات غیرواقعی از دیگران؛

۸. عذرخواهی نکردن؛

۹. نیت خوانی بدون Fact؛

۱۰. فقدان فضا و فرهنگِ انتقادی در درون خانواده‌ها؛

۱۱. ورود و قضاوت افراد در صدها موضوع؛

۱۲. پخش کردن حرفی که صحّت آن معلوم نیست؛

۱۳. باور کردن سریع شنیده‌ها؛

۱۴. ارزیابی‌های صفر- یک از دیگران؛

۱۵. غرور نامتوازن افراد با سطح توانایی آنها؛

۱۶. لذتِ فراوان از بی‌اهمیت جلوه دادن دیگران؛

۱۷. ناشی‌گری در جمله‌بندی و نحوۀ حرف زدن؛

۱۸. تقریباً تعطیلی خودانتقادی؛

۱۹. قدرنشناسی و تشکر نکردن از کارهای خوبِ دیگران؛

۲۰. نداشتنِ دفترچه‌ای با دو ستون مثبت و منفی از خود؛

۲۱. ضعف در برنامه‌ریزی‌های درازمدت سازمان‌های آموزشی؛

۲۲. بیانِ آگاهانۀ سخنان مبهم برای گیج کردن طرفِ مقابل؛

۲۳. کنجکاوی شدید در سَردرآوردن از کارهای دیگران؛

۲۴. ناراحتی ناخودآگاه افراد از موقعیت و امکاناتِ مالی دیگران؛

۲۵. تمرین نکردن خویشتن‌داری در دورانِ دبستان؛

۲۶. مطرح کردن نقلِ قول‌های اشتباه و سخنانِ غیرضروی در تعامل با دیگران؛

۲۷. عوض کردن راحت و دائمی حرف‌ها و قول‌ها؛

۲۸. بی‌توجهی و بی‌فکری نسبت به پی‌آمدهای احتمالی سخنانی که بیان می‌شود؛

۲۹. فقدانِ فرصتِ یادگیری مدیریتِ هیجان و خشم در دورانِ دبستان؛

۳۰. متمرکز نبودن بر زندگی، کار و توانایی‌های خود.