به گزارش بیرونیت، داده ه‌های زیر نشان می‌دهد که از ابتدای تاسیس وزارت صمت، چه افرادی در چه مدت زمانی مشغول به فعالیت در این وزارتخانه بوده‌اند.

۱. مهدی غضنفری

از ۱۲ مرداد ۱۳۹۰ تا ۲۴ مرداد ۱۳۹۲

مدت: ۲ سال و ۱۲ روز ≈ ۲۴ ماه

تغییر به دلیل تغییر دولت

۲. محمدرضا نعمت‌زاده

از ۲۴ مرداد ۱۳۹۲ تا ۲۹ مرداد ۱۳۹۶

مدت: ۴ سال و ۵ روز ≈ ۴۸ ماه

تغییر به دلیل تغییر دولت

۳. محمد شریعتمداری

از ۲۹ مرداد ۱۳۹۶ تا ۲۸ مهر ۱۳۹۷

مدت: ۱ سال و ۲ ماه ≈ ۱۴ ماه

تغییر به دلیل کوچ به وزارتخانه‌ای دیگر

۴. رضا رحمانی

از ۵ آبان ۱۳۹۷ تا ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۹

مدت: ۱ سال و ۶ ماه ≈ ۱۸ ماه

تغییر به دلیل برکناری

۵. علیرضا رزم‌حسینی

از ۸ مهر ۱۳۹۹ تا ۳ شهریور ۱۴۰۰

مدت: حدود ۱۱ ماه ≈ ۱۱ ماه

تغییر به دلیل تغییر دولت

۶. سیدرضا فاطمی‌امین

از ۳ شهریور ۱۴۰۰ تا ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۲

مدت: حدود ۱ سال و ۸ ماه ≈ ۲۰ ماه

تغییر به دلیل استیضاح

۷. عباس علی‌آبادی

از ۲۳ خرداد ۱۴۰۲ تا ۳۱ مرداد ۱۴۰۳

مدت: حدود ۱ سال و ۲ ماه ≈ ۱۴ ماه

تغییر به دلیل تغییر دولت

۸. سیدمحمد اتابک

از ۳۱ مرداد ۱۴۰۳ تا کنون

مدت فعلی (تا آذر ۱۴۰۴): حدود ۱۶ ماه

مجموع عمر مدیریتی وزرا: ۱۶۵ ماه

تعداد وزرا: ۸ نفر

میانگین عمر مدیریتی هر وزیر در وزارت صمت: ۲۰٫۶ ماه (کمتر از دو سال)

معنی این داده‌ها چیست؟

این داده‌ها به‌روشنی نشان می‌دهد وزارت صنعت، معدن و تجارت در ۱۴ سال گذشته از حداقل ثبات مدیریتی برخوردار نبوده است. به‌جز یک دوره چهار‌ساله، عمر مدیریتی سایر وزرا عموماً کمتر از دو سال بوده و در برخی موارد حتی به یک سال نیز نرسیده است. این گردش بالای مدیریتی، وزارت صمت را به یکی از بی‌ثبات‌ترین نهادهای اجرایی کشور تبدیل کرده و امکان شکل‌گیری تداوم تصمیم‌گیری و انباشت تجربه مدیریتی را به‌شدت محدود کرده است.

چه راهکاری پیشنهاد می‌شود؟

به گزارش بیرونیت، راهکار عبور از چنین وضعیتی، بازنگری در ساختار وزارت صمت و حرکت به سمت تشکیل وزارتخانه‌های تخصصی است. تجمیع سه حوزه گسترده و ناهمگون «صنعت»، «معدن» و «تجارت» در یک وزارتخانه، بار مدیریتی سنگینی ایجاد کرده که ثبات و تداوم مدیریت را تضعیف کرده است.

با توجه به میانگین عمر مدیریتی حدود ۲۰ ماهه وزرای صنعت، معدن و تجارت در ۱۴ سال گذشته، تفکیک این وزارتخانه به سه وزارتخانه تخصصی می‌تواند دامنه مسئولیت هر وزیر را محدودتر، پاسخ‌گویی را شفاف‌تر و امکان مدیریت پایدارتر را فراهم کند؛ اقدامی که در صورت طراحی دقیق، می‌تواند به کاهش فرسایش مدیریتی و افزایش دوام مدیریت در هر بخش منجر شود.