به گزارش بیرونیت، بر اساس آمار موجود، تولید شمش آلومینیوم در سال ۱۴۰۲ حدود ۶۳۵.۲ هزار تن بوده که در سال ۱۴۰۳ با کاهش ۵ درصدی به ۶۰۳.۴ هزار تن رسیده است. افت بیش از ۳۱ هزار تنی تولید سالانه در شرایطی رخ داده که آلومینیوم از صنایع انرژی‌بر و راهبردی کشور محسوب می‌شود و نقش مهمی در تأمین نیاز صنایع پایین‌دستی، صادرات غیرنفتی و اشتغال صنعتی دارد. کاهش تولید در این سطح نشان می‌دهد بخشی از ظرفیت‌های موجود یا با محدودیت فعالیت کرده یا از مدار تولید خارج شده‌اند.

در مقابل، آمار شش‌ماهه نخست سال جاری تصویری متفاوت ارائه می‌دهد. تولید شمش آلومینیوم در این دوره از ۳۰۶.۸ هزار تن در مدت مشابه سال قبل به ۳۱۳.۴ هزار تن افزایش یافته و رشد ۲.۲ درصدی را ثبت کرده است. با این حال، این بهبود کوتاه‌مدت از نظر حجمی محدود است و بیانگر آن است که افزایش تولید در یک بازه زمانی کوتاه، اثر چندانی بر جبران کاهش سالانه نداشته است.

تلفیق این دو مجموعه داده نشان می‌دهد صنعت آلومینیوم کشور در وضعیتی بین ثبات شکننده و افت تدریجی قرار دارد. رشدهای مقطعی بیشتر ناشی از مدیریت کوتاه‌مدت شرایط است تا نتیجه یک برنامه منسجم توسعه صنعتی. از سوی دیگر، استمرار چالش‌هایی مانند ناترازی و محدودیت تأمین برق، افزایش هزینه‌های تولید، بی‌ثباتی سیاست‌های صنعتی و صادراتی و کاهش انگیزه سرمایه‌گذاری، مانع از شکل‌گیری روند پایدار رشد شده است.

در مجموع، وضعیت کنونی تولید شمش آلومینیوم نشان می‌دهد این صنعت به نقطه‌ای حساس رسیده است. اگرچه در برخی مقاطع نشانه‌هایی از بهبود دیده می‌شود، اما کاهش تولید در سطح سالانه زنگ هشداری برای آینده این بخش به شمار می‌آید. عبور از این وضعیت نیازمند تأمین پایدار انرژی، ایجاد ثبات در سیاست‌گذاری و فراهم کردن بستر لازم برای سرمایه‌گذاری بلندمدت است؛ در غیر این صورت، افت تولید می‌تواند به سایر حلقه‌های زنجیره آلومینیوم سرایت کرده و نقش این فلز راهبردی در اقتصاد صنعتی کشور را تضعیف کند.