به‌عنوان مثال، ماشین‌آلات در بخش معدن یکی از فاکتورهای اصلی برای افزایش بهره‌وری و توسعه پایدار محسوب می‌شود، اما عمده ماشین‌آلات در بخش معدن دست‌دوم و فرسوده هستند. همچنین سوختی که در ایران استفاده می‌شود با استانداردهای جهانی فاصله زیادی دارد.

در کنار این موارد شاهد تغییرات نرخ ارز نیز هستیم که همه و همه بر تولید و رقابت در بازار اثر‌گذار هستند.
به همین دلایل واردات ماشین‌آلات و دستگاه‌های جدید توجیه اقتصادی خود را از دست می‌دهد. در این باره مثالی از تولید سیمان می‌زنم. ما برای تولید یک‌تن سیمان ۶۰‌درصد یک‌بشکه نفت را می‌سوزانیم، در نتیجه با صرف این انرژی باید به سمتی برویم که سازه‌ها از دوام بیشتری برخوردار باشند و به توسعه پایدار کمک کنیم. اما برای این موضوع نیازمند دستگاه‌های جدید هستیم که بخشی از آنها باید وارد شود.

در چنین شرایطی اگر قیمت تولید بتن را دلاری محاسبه کنیم، خواهیم دید که در تهران یک‌مترمکعب بتن حدود ۲۶دلار فروخته می‌شود، اما این رقم در دنیا ۲۰۰دلار است.

به همین دلیل واردات دستگاه‌های جدید برای تولیدکنندگان بخش خصوصی توجیه اقتصادی ندارد و این موضوع باعث می‌شود تا کیفیت تولید کاهش پیدا کند. در نتیجه توسعه پایدار کمتر از آن چیزی که در انتظار است رعایت می‌شود.

در ایران بخش خصوصی تا جایی که در توان دارد اقدامات را پیش می‌برد. اما فراموش نکنیم این شرایط اقتصادی است که در برخی موارد اجازه انجام کارها و برنامه‌ها را نمی‌دهد.

بابک فروتن مهر، عضو کمیسیون معدن خانه صمت ایران

منبع: دنیای اقتصاد